คนปาฏิหาริย์

เนื้อเรื่อง

ณ คฤหาสน์ที่ชานเมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของ เด็กสาวผมยาวหยักโสกสีทอง ตาสีฟ้า ซึ่งอยู่ในโลกของความมืดเพราะตาบอด ความวังเวงเพราะหูหนวก ความอืดอัดเพราะเป็นใบ้ ชื่อของเด็กสาวผู้โชคร้ายคนนี้คือ "เฮเลน คิวเลอร์" บุตรสาวตระกูลร่ำรวยตระกูลหนึ่ง "คุณและคุณนายคิวเลอร์" เป็นเจ้าของบริษัทค้าคริสตอล ส่งออกรายใหญ่ของทวีป ทำให้ทั้งสองต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ เฮเลนจึงต้องอยู่กับแม่นมและบันดาคนใช้ในบ้านกับตามลำพังอยู่บ่อยครั้ง แต่เพราะความพิการซ้ำซ้อนของเฮเลน ทำให้เธอไม่สามารถเรียนรู้ภาษาใบ้ (หรือภาษามือเป็นภาษาสำหรับคนหูหนวก จะใช้ตาและมือในการรับรู้) ภาษาเบลล์ (ภาษาสำหรับคนตาบอด โดยใช้หูและมือในการรับรู้) หรือภาษาอะไรก็ตาม และด้วยเหตุนี้เธอไม่รู้ว่าควรวางตัวอย่างไรในสังคม กิริยามารยาทการใช้ชีวิตประจำวัน แม้กระทั้งชื่อตัวเอง  สิ่งที่เธอแสดงออกมานั้นมาจากสีหน้า กิริยา และเสียงโวยวาย คุณและคุณนายคิวเลอร์จึงจ้างครูมาสอนเฮเลน แม้ความเป็นไปได้จะแค่ 0.01%หรือแทบเป็นไปไม่ได้เลย ทั้งสองจ้างครูมาคนแล้วคนเล่าแต่ก็ไม่มีใครสามารถสอนและทนเฮเลนได้เลยแม้แต่คนเดียว เพราะเวลาที่เฮเลนไม่ได้ดั่งใจหรือรู้สึก

เหมือนโดนบังคับก็จะโวยวายและทำลายข้าวของที่อยู่ใกล้ๆเธอ ถ้าใครไม่ระวังตัวก็จะโดนลูกหลงไปด้วย

จนกระทั้งวันหนึ่งมีผู้หญิงวัยกลางคน ผมยาวสีดำ มัดผมมวยเรียบร้อย ใส่แว่นตาเลนส์สีน้ำตาล และชุดสีเทาดำดูเป็นทางการ ท่าทางเงียบขรึมออกเย็นชาถือกระเป๋าหนังสีดำ เดินมาที่คฤหาสน์หลังนี้

“สวัสดีค่ะ ฉันอามี่ ซีลีเวน เป็นครูที่คุณจ้างมาให้สอนลูกสาวของคุณ” หญิงสาวลึกลับพูดด้วยความเย็นชา

“อ๋อ! เฮเลนหรอค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ นี่เฮเลนค่ะ”คุณนายพูดตอบ สายตาคุณซีลีเวนจองไปทางเฮเลนที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนบันไดทางเข้าบ้านดูท่าทางเหมือนสุนัข

“น่าอนาถสิ้นดี” ครูซีลีเวนเอ่ยขึ้น”คุณนายคิวเลอร์ค่ะ นับจากนี้ไปทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเฮเลนขอให้อยู่ในการดูแลของฉันได้มั้ยค่ะ” “เอ๋อ....แน่นอนค่ะ” พอคำพูดของคุณนายคิวเลอร์จบลง ครูซีลีเวนก็เดินไปที่เฮเลนจับคอเสื้อแล้วดึงตัวเธอเข้าไปในบ้านโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของเธอแม้แต่น้อย ในช่วงเวลาอาหารที่ห้องอาหารคุณคิวเลอร์กำลังมีแขก เฮเลนก็เดินมาตามหาแม่ แต่ก็ไม่พบเธอจึงโวยวายแล้วก็ก่อความวุ่นวายไปทั่วของอาหาร ทันใดนั้นครูซีลีเวนก็ลุกขึ้นจาเก้าอี้แล้วพูดว่า “ทุกท่านเชิญออกไปเถอะค่ะ เรื่องเฮเลน ฉันจัดการเอง”ทุกคนต่างเดินออกไป  เธอก็จับเฮเลนนั่งบนเก้าอี้แล้วพูดว่า “เฮเลน นี่ช้อน และนี่ส้อม เข้าใจมั้ยเฮเลน นั่งแล้วใช้ช้อนและส้อมกินข้าวแบบมนุษย์” เฮเลนก็มากวนครูซีลีเวน ทำให้ครูรำคาญ จึงสลัดเฮเลนตกเก้าอี้ แต่เฮเลนก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ เอาข้าวมาปาใส่หน้าครูซีลีเวน ครูซีลีเวนจึงตบหน้าเฮเลน ทั้งคู่ต่างไม่ยอมกัน ครูซีลีเวนจึงจับเฮเลนไปผูดกับเก้าอี้ เฮเลนดิ้นสุดชีวิตจนเก้าอี้ล้ม เธอพยายามยืน และวิ่งไปวิ่งมาจนชนโต๊ะอาหาร ทำให้อาหารหล่นลงมา เธอพยายามกัดเชือกจนขาด แล้วใช้มือ กินอาหารที่ตกพื้นเหมือนสัตว์ ครูซีลีเวนจึงดึงเฮเลนขึ้นมาแล้วพูดว่า “เฮเลนเธอเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สัตว์นะ ได้ยินมั้ยเฮเลน เธอไม่ใช่สัตว์...........................เธอ..เป็น..มนุษย์”ครูซีลีเวนพูดด้วยเสียงน้ำตาตกใน “เอ๋อ..อ้า..”เฮเลนร้องด้วยเสียงอารมณ์ดี พรางกระโดดไปบนโต๊ะ “พอทีเถอะเฮเลน!!!!” ครูซีลีเวนพูดด้วยความโมโหจัดแล้วดึงเฮเลน พร้อมตะโกนว่า “มานี่ฉันจะพาเธอไปล้างตัวที่ก๊อกน้ำหน้าบ้าน” “อื้อ!” เฮเลนเริ่มแผงฤทธิ์อีกครั้งแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ “เฮเลนนี่น้ำ  เรียกว่า Water  W..A..T.. E.. R..”ครูซีลีเวนสะกดตัวอักษรโดยภาษามือ พอมือเฮเลนไปโดนน้ำ ก็เกิดวินาทีปาฏิหาริย์ขึ้น เธอรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าแรงสูงที่กระตุนกระบบประสาททางการพูดและการได้ยินที่หลับใหลอยู่นาน “ Wa..ter….water water water”เฮเลนพูดขึ้นมา “ใช่ เฮเลน water W..A..T..E..R.. water ใช่แล้วเฮเลน เธอทำได้แล้ว เธอพูดได้แล้ว” ครูซีลีเวนพูดไปพรางน้ำตาไหลด้วยความปราบ

ปลื้ม แล้ววิ่งไปกอดเฮเลนด้วยความดีใจและพาเฮเลนไปกดกริ่งหน้าบ้านเพื่อเรียกพ่อแม่ออกมา “water water”เฮเลนพูด “รู้แล้วซินะเฮเลน ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย” “water water”เฮเลนพูดอีกครั้ง “จริงๆด้วย”พ่อและแม่ต่างวิ่งไปกอดเฮเลน ในขณะนั้นครูซีลีเวนนั่งอยู่ที่ม้านั่งที่ก๊อกน้ำหน้าบ้าน เฮเลนรีบวิ่งไปกอดครูซีลีเวน แล้วนั่งลง “เฮเลนฟังครูนะ ฉัน teacher T..E..A..C..H..E..R.. teacher”ครูซีลีเวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “teacher”เฮเลนพูดกับครูซีลีเวน ครูซีลีเวนก็ยกตัวมานั่งบนตักแล้วหอมแก้มเฮเลนด้วยความรัก...

“ความรักของครูที่มีต่อลูกศิษย์  ไม่ต่างจากความรักที่ครูซีลีเวนมีให้เฮเลน ครูยอมเสียสละได้ทุกอย่างเพื่อลูกศิษย์ สำหรับเฮเลนเธอไม่ได้เรียนรู้เพียงคำว่า Teacher แต่เธอยังรู้ว่า Teacher เป็นเหมือนแสงเทียนที่ส่องให้ชีวิตของเธอได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง .....”